ม่านหมอก โปรยปราย
ดั่งสายน้ำตาจากฟ้าเหมันต์
พร่างพรมราตรีที่สุดโศกศัลย์
ให้ยิ่งเงียบงันอ้างว้าง ว่างเปล่า
เมฆคล้อยเคลื่อนคล้าย
คลุมจันทร์ให้ หายไปในเงา
เหมือนรักเคยฝันจากวันเก่าๆ
ค่อยๆ เลือนลางเหินห่างร้างลา
แนมไปต่อหน้า สุดสายตา อ้างว้างเดียว ดาย
ลมแล้งพัดผ่านซ่าน ทรวงใน
คล้ายเตือนหัวใจ ให้ คิดบ่วาง
ครั้งเคยอ้อนออด พรอดพร่ำคำรักจริงจัง
เราเคยวอนว่า สัญญาจะรักจีรัง
ก่อนจะผ่านผัน แล้วพลันจืดจาง
เหินห่างร้างไป ไร้คำร่ำลา
จั่งฝนล่วงเลยลาฟ้า
ไปเหิงตั้งแต่ฝนลาฟ้า
ถิ่มแต่สัญญาให้หอมหวนอวลอยู่
คึดใส่คราวเคยคู่ คองเคียงเฮียงใกล้
หลงไห้ อยู่บ่วาง
เหลียวซอดส่องทาง จั่งคือว่างเว้นไว้แท้น้อ
เดียวดายและท้อ ทรมาน ย่านอ้ายป๋าปล่อย
บืนโซมฮักถ่า จนใจมันซา มันล้า มันหล่อย
น้ำตาไหลเป็นฮอย น้องคอยจนใจอ่อนแรง
นั่งแงง แสงจันทร์แจ้งจ่างป่างฟ้า
คองถ่าแล้วถ่า แนมแต่ฟ้า กอดสัญญากันลืม
ปีเดือนนับมื่อคล้อย คอยคุเพ็งคุแฮมทุกแห่งซ้ำนำตื่ม
น้ำตาไหลซึม จนแห้งเป็นฮอง คองอ้ายบ่มา
เหลียวเห็นฟ้า คึดพ้อแต่สัญญา
ควมเว่าคราวก่อนปานวอนๆ เสียงล่วงลมมาใกล้
แห่งหวนให้คึดนำ เดิกดื่นซ้ำ น้องแนมนำจันทร์ฉาย
เหลือใจหลายยามมอง คองคืนเพ็งแจ้ง
หรือคำแพง ตั่วน้องให้ถ่า
ลืมเบิดแล้วบ่หนา
เคยเว่าอี่อ่อม
เคย ถนอมกล่อมเกลี้ยงลืมเสี่ยงปล่อยวาง
เก้าสิฮ้าง สิบสิห้าง ให้ฮ้างแต่ต่ากับกะทอ
คั่นเพให้เพแต่ตอ หว่างเดินพะลานก้วง
ดวงมโนนั้นเฮาสองขอให้แก่น ให้จั่งแนนเกี่ยวก่อง
คือจั่งแนนนั่นเกี่ยวจ่อง จูงน้าวเข้าใส่กัน
สองแฝงฝั่นสิหมั่นอยู่แมนบ่หาย
สัญญาไว้นางจั่งจำจื่อบ่ลืมในใจน้อง
อยากสิฮ้อง ให้ฮู้ว่าคองอ้ายอยู่บ่วาง
บาดเหลียวซอดส่องทางผัดเวิ้งผัดว้าง
โลดจักสิฮ้องบอกไผ คั่นสิฝากลมบอกฟ้า
ไปโอ้อ่าวถามหากะจักสิว่าควมได๋
อุกอั่งในใจ แค้นคั่งข้างในแนวบ่มีไผเห็น
หรือหากเป็น เวรและกรรมจำพรากจากไกล
หอนสิได้ฮ่วมห้องผัดจำฮ้างห่างเหิน
สิแมนผู้หงส์คำผ่าย บ่หวังลงงอยไม้ตอต่ำพอกะเทิน
ย่านเด้ น้องย่านเจ้าเมิน ย้อนฮักเจ้าเกิน
อดจั่งได๋จั่งสิอยู่
)คั่นชายฮู้สิกูณาน้อง ได้บ่ น้องสิยอ
ฮักเคยฝากจันทร์ไว้ลงคืนให้แก่ชาย
คึดนำอ้ายหมายคองคู่เคียงสอง
น้องจั่งคองคอยฝัน หมั่นในคำสัญญา
ถ่าพี่มา นอจาเว่า